U(da)KOAK

Udako eguzki izpiez ari gara, eta sortzeko grinaren izpietatik jaiotzen da proiektua. Etengabe sormena elikatzeari uko egin ezin diodalako. Behin jaso nuen konfidantza izpi bat eta horrek bultzatu nau bultzadatxo baten bila aritzea. Jakin nuen gai nintzela gidoiak idazteko, hain zuzen ere, bost idatzita nituen dagoeneko. Mahai gainean ikusten nituen aparteko zerbait izango balira bezala, euren artean zer ikusirik ez balute bezala. Bakarrik ezer ez zirela jakin barik.

“Ez dezala berak jakin”, “2x1”, “ya…”, “iritsiera” eta “odolgabetua” dira film laburren izenburuak.

• EZ DEZALA BERAK JAKIN. Bi gazte kotxean doazela, median galdutako bide erdian gelditzen dira. Maleteroan daukatenaz desegin behar dira. Azkenean bion artean egitea adosten duta. Maleteroan dagoen tarta eskuekin jaten dute.

• YA… Tipa batek besteari ea ze moduz dagoen galdetzen dio, baina ez dago erantzuna onartzeko prest eta paso egiten du.

• ODOLGABETU. Bikote bat harreman sexualak edukitzen ari da. Bat-batean dana odolez beteta dago, neska ohean negarrez ari da eta mutila etxetik irteten saiatzen erabat izututa. Neska kokoteraino dagoenez, egoerari amaiera emoten saiatuko da.

• IRITSIERA. Emakume batek internetetik eskatutako satisfyer-a jaso du. Kargatu eta gero orgasmo bat eduki arte erabiltzen du.

• 2X1. Bi neska egunkariari begira daude euren hurrengo erosketa zein izango den adosten. Bikiak erostea erabakitzen dute, bakarraren prezioan bakoitzak bat izango duelako.

Gorputz perfektua edukitzeko asmoz janariarekin harreman mingarria dugula ukatzen dugu, pertsonak ezin direla erosi ukatzen dugu, emakumearen plazerra merkantilizatu dela ukatzen dugu, hilekoaren tabua ukatzen dugu, gaixotasun mentalak izutzen gaituela ukatzen dugu.

Bost produktu horiek osotasunean begiratzean, euren baturaz produktu aberetsagoa sortzen zutelaz ohartzean, batera gehiago direla ezin nuen ukatu. Batera badirela. Edo izango direla.

Badira idea existitzen direlako. Idatzita egoteaz gain plana eginda dagoelako, aktoreak adostuta, lokalizazioak, lantalde teknikoa, metriala… den dena aurreikusita dagoelako. Baina izatera ailegatzeko baliabideak ezinbestekoak dira. Uda oso bat lanean egongo bagara eta kanpoko jendea lan egiteko prestutasuna azalduko badu, gutxienekoa delako lan duina bermatzea. Langabezian dagoen ikasle bakar batek ezin du ekonomikoki hau guztia aurrera atera. Fikziozko ikus-entzunezko produktu baten garapena hiru fasetan bereizten da: lehenengoa aurreprodukzioa, bigarrena grabaketa eta hirugarrena, pots-produkzioa eta banaketa.

Aurreprodukzioa bukatzear dago. Grabaketzea gutxienekoa da niretzat, produktua jadanik existitzen bada ere, ikustekoa eta entzutekoa denean sentituko dudalako bizirik. Publikoak jasotzen duenean bilakatuko da argi izpia, itsutu baino argiztatzen duena. Bestalde, hasi egiten dena behar bezala bukatzea bidezkoa da, hortaz, ondo legoke behin grabatuta post-produkzio fina jaso ahal izatea eta youtuben galduta egongo ez den pelikula izatea.

Horregatik, ezinbestekoa da hurrengo gastuak ordaintzeko dirua lortzea:
- Grabaketetan zehar erabiliko den materiala (kamara aurrekoa zein kamara atzekoa)
- Aktoreei gutxienezko soldata eskeintzea
- Langile guztion dietak (jarraioa eta janaria)

Honekin guztiarekin nahikoa izango genuke produktua gauzatzeko, erakutsi ahal izateko eta lagileei baldintza duinak eskeintzeko.

Esan bezala, behin zerbait egiten hasita, ondo egitea komeni da, horretarako ezinhobea litzateke hurrengoak ere finantziatu ahal izatea.
- Post-produkzioa
- Banaketa
- Ordainsariak

Iraganeko bi zauri, oraineko bi min eta etorkizuneko beldur bat.

Zauriak, minak eta beldurrak ukatzen saiatu direnei zuzendutako proiektua da. Nik neuk baditudalako eta kostata lortu dudalako onartzea. Baditugula salatzeko egiten da, egotearen arrazoiak salatzeko eta inoiz desagertuko direlaren itxaropena pizteko. Itxaropena galtzen den azkeneko gauza dela diote baina ni ez nago ados. Bide honetan sarritan galdu dudan arren, badago berreskuratzea, berpiztea. Orain itxaropenez beterik sentitzen dut zerbait egiteko erantzukizuna, pentsatu dudalako, gauzak ekinez lortzen direlako. Agian ez dut ezer aldatuko, baina saiatu naizela jakinda, lasai oheratuko naiz gauero. Agian ez dut ezer aldatuko, baina pertsona bakar bat hausnartzera bultzatzen badut emaitza ikusi eta gero, benetan merezi izan duela jakingo dut.

Bakardadean babesteko ohitura hartu dugu hain indibidualista den mundu honetan. Baina nori gustatzen zaio bakarrik sentitzea? Bere gelan sartuta dagoen orori udako berotasuna heltzea da helburua.

Ane Cuesta Monge naiz, 21 urteko neska Zollotarra. Ikus-entzunezko Komunikazioa ikasi dut Mondragon Unibertsitatean eta Zinema Zuzendaritzako diplomaturan murgilduko naiz irailetik aurrera ECPV eskolan.

U(da)KOAK proiektuaren gidoilaria, zuzendaria eta ekoizlea naiz. Hala ere, proiektua aurrera ateratzeko jende askok parte hartuko du.

Eskarmentuari dagokionez, zoriontsu esan dezaket hurrengo lan hauek aurrera ateratzeko aukera izan dudala:

• “Biluzten” poesia bilduma liburua idatzi eta autoeditatu dut.
• “12 minutos” film laburrean, gidoilari, zuzendari eta prdukzio lanak egin nituen. 2021ean, Huhezinema jaialdiko XVI. edizioan saritua izan zen.
• “Asko Falta Da?” film laburraren gidoiaren idazlea eta proiektuaren zuzendaria ere banaiz. Film honek Huhezinema jaialdiko XV. edizioan hiru sari jaso zituen: fikzio onenaren saria, soinu onenaren saria eta ikuslearen saria.
• Orain, aurreprodukzioan dagoen “Hain Txikia” film laburraren zuzendari eta gidoilari lanetan nabil.